Hanneke: “Hij had aan alles kunnen zien en voelen dat ik niet wilde”

Hanneke wilde dichterbij haar gevoel komen. Ze was hiervoor onder behandeling bij een therapeut. Ze kwam er al jaren. Hij wist alles van haar: wat voor werk ze deed, hoe haar privéleven eruitzag, wat haar kwetsbaarheden waren. Én dat zij het volledige vertrouwen had in hem als therapeut. Daar heeft hij misbruik van gemaakt, weet ze nu. 

Hij pleegde meerdere keren ontucht door haar te zoenen en te betasten. Het kwam zo ver dat hij haar verkrachtte door haar met zijn vinger te penetreren. “Ik hoorde op die momenten wat hij zei, en wist met mijn hoofd wat er gebeurde. Maar mijn lichaam ging op slot. Ik kon niet praten of bewegen. Hij haalde mij daarna weer uit die bevriezing door me te knijpen. En te troosten als ik in paniek was. Hij gebruikte dan woorden als: ‘Ik ben bij je, je bent niet alleen. Jij geeft je grenzen aan’. Hij legde daarmee de verantwoordelijkheid volledig bij mij. Daarna ging ik vol angst, onmacht en verwarring naar huis. En ik stopte het weg.“

Hanneke heeft zich lang schuldig gevoeld. Vooral over het feit dat ze steeds terugging naar de praktijk. Inmiddels weet ze dat het niet haar schuld is en dat hij misbruik heeft gemaakt van zijn kennis over het vak, en over haar. “Hij heeft mij langdurig gemanipuleerd. Hij had moeten weten dat ik niet wilde. Hij negeerde al mijn lichamelijke signalen dat het moest stoppen. Keer op keer.” 

Ze vindt de aanpassingen in de Wet seksuele misdrijven heel goed. “Bij mij was er geen sprake van dwang. De deur zat niet op slot, hij heeft me niet gedwongen. Maar hij had aan alles kunnen zien en voelen dat ik niet wilde. Hij wist dat ik zou verstijven en me niet tegen het misbruik zou kunnen verzetten.“

De nare seksuele ervaringen hebben grote impact op haar leven. Toch vertelt ze lange tijd uit schaamte en angst voor victim blaming niemand wat ze heeft meegemaakt. Totdat ze het niet meer kan ontkennen. “Mijn relatie stond onder druk. Ik kon niet meer goed omgaan met intimiteit. Bij elke aanraking van mijn man verstarde ik, overspoeld door angst en paniek. We dreven steeds verder uit elkaar.”  Dat was het moment dat ze besloot iemand in haar omgeving in vertrouwen te nemen. Diegene belde voor haar het Centrum Seksueel Geweld.

Via het Centrum Seksueel Geweld kwam ze in contact met een zedenadvocaat. 
“Pas toen mijn vertrouwenspersoon en zedenadvocaat aangaven dat het niet mijn schuld was, heb ik het ook aan mijn man durven vertellen.”

Hanneke en haar man hebben kort getwijfeld of ze aangifte wilden doen. Maar ze staan nog steeds achter hun beslissing. “Soms is er onvoldoende bewijs. Maar je kan er óók een ander mee helpen. Ik ben niet de enige die aangifte heeft gedaan, er waren meerdere cliënten. Daarmee hebben we elkaar onbewust geholpen: de pleger zit inmiddels vast.”

De impact van deze nare ervaringen is groot. Op alle levensgebieden. “Vooral mijn vertrouwen, gevoel van veiligheid en eigenwaarde zijn zwaar beschadigd. Ik volg traumabehandeling en gebruik medicatie om de onrust wat te sussen. Lang niet iedereen kan of wil zijn/haar verhaal delen. Want delen voelt enorm kwetsbaar. Maar persoonlijk heeft mijn aangifte en de rechtsgang daarna mij geholpen om een klein stukje van de controle terug te nemen. Als je er niets mee doet,  bescherm je de dader. Als je er wel iets mee doet, bescherm je jezelf.” 

Om privacyredenen is in dit verhaal gebruik gemaakt van een gefingeerde naam. Ook de foto bij dit verhaal is van een ander persoon.